یکی از دانش آموران خبر آورد که :

سمیه دیشب در خانه تنها بوده و خانه شان دزد آمده است

خوب دزد آمدن عادی بود ولی تنهایی سمیه مشکوک
او را کناری کشیدم و گفتم :
چرا تنها بودی و مادرت کجا بوده است
سمیه گریه کرد و توضیح داد که 2شب است که تنهاست و مادرش را گرفته اند
از او پرسیدم مادرش را به چه جرمی گرفته اند و چرا در این دو روز چیزی نگفته است ؟
او از علت این مسئله چیری نمی دانست و فقط یک شماره تلفن به من داد که مادرش توانسته بود به او برساند .
با شماره ای که سمیه داد تماس گرفتم ومتوجه شدم آنجا یک موسسه ای است که سائلین را جمع آوری می کند .
با مسئول آن گداخانه صحبت کردم و خوهش کردم که ما را بپذیرند . ایشان قبول کردند و من و همکارم به سرعت خودمان را به آدرسی که داده بودند رساندیم
جایی بود که نام بهشت بر روی آن خودنمایی می کرد .
وارد آنجا شدیم و از هفت خوان رستم عبور کردیم تا به دیدار مسئول نایل گشتیم .
جویای علت بازداشت مادر سمیه شدم
ایشان برای من گفت که مادر سمیه را در حال گدایی از دیگران گرفته اند و به اینجا آورده اند و باید منتطر باشیم تا در چند روز آینده قاضی برای ایشان رای صادر کند
در حالیکه خیلی ناراحت شده بودم گفتم که مادر سمیه همسر ندارد و مخارج زندگی و اجاره خانه و ... موجب اینکار شده است و باید برای او امکانات کار را فراهم نماییم ضمن اینکه
ایشان فقط یک دختر دارد که 10ساله می باشد و دوشب است که در خانه تنهاست وخواهش کردم که او را آزاد کنند و یا اینکه فکری به حال فرزند او بکنند
آن مسئول محترم توضبح داد که بله خودش هم در این دوشب خیلی بی تابی می کرده و مدام میگفته که فرزندی دارد که تنهاست
خلاصه من و همکارم گفتیم و آنها گفتند تا بالاخره راضی شدند مادر سمیه را با قید ضمانت آزاد سارند و ضامن ایشان هم باید من می شدم
با علی مدد سریع کارهای ضمانت ایشان را انجام دادیم و مادر سمیه را از آن مکان آزاد کردیم و با خود به مدرسه آوردیم .
مادر سمیه در بین راه برای ما گفت که:
من گدایی نمی کرد م
پولی فراهم کرده بودم و مقداری قاشق و چنگال خریده بودم و آنها را می فروختم و چون اجاره نمی دهند که بساط پهن کنیم در پباده روها راه می روم و جلوی مردم را می گیرم و خواهش میکنم که از من آنها را بخرند . مشغول کارم بودم که من را دستگیر کردند .

او مدام اشک می ریخت که تمام سرمایه ی من همان قاشق و چنگالها بوده که آنها را از من گرفته اند حالا من چه کار کنم و از کجا خرجم را در بیاورم .
دلمان برای مادر سمیه خیلی سوخت خصوصا وقتی او را با فرزندش رودررو کردیم . نمی دانید چه صحنه ای بود آن دو در آغوش هم از شدت گریه تقریبا فریاد می زدند و دایما قربان صدقه هم می شدند . اشک از چشمان همه جاری بود . با خودم فکر می کردم چرا گاهی زندگی بی رحم می شود ؟
سرمایه ی از دست رفته ی مادر سمیه را به او ار طرف مدرسه دادیم و قرار شد او بساط خودش را در پشت دیوار مدرسه بعد از تعطیلی راه بیاندارد تا بتوانیم با کسب اجاره از مسئولین جایی را برای دستفروشی اوپیدا کنیم .
طرحی در کشور پیاده شود تا زنان بی سرپرست بتوانند امرار معاش داشته باشند . البته کمک های کمیته ی امداد هست اما این کمک ها هم یک ماه در میان هست و هم اندک و کفاف مخارج و اجاره خانه را نمی دهد .

کاشک دست خیرین به جای تامین غذا و لباس به سمت اشتغال زایی پیش برود

زن وارد شد و نگاهی به اطراف انداخت با نگاهی تعجب برانگیز به چهره اش چشم دوختم ؛ کمی هراس داشت .
گفتم کاری دارید ؟
زن خوش برخوردی بود و گفت : دلم برای دخترم داره پر می زنه تو را خدا بگذارید او را ببینم !!!
خیلی تعجب کردم گفتم مگر با دخترت نیستی ؟ گفت :
نه او را از من جدا کردند ! و اشک از چشمانش جاری شد .
با کمی سوال و جواب متوجه شدم که بله خانواده اختلاف دارند و در حال متارکه می باشند و مادر را از دیدن فرزند محروم کرده اند و مادر با ترس و لرز آمده بود تا دخترش را ببیند .
کفتم خانم برای ما مسئولیت دارد اگر پدر منع کند و شما نامه ی دادگاه نداشته باشید نمی توانید دخترتان را ببینید .
او در حالیکه اشکهای روی گونه اش را پاک می کرد نگاهی ملتمسانه به من انداخت و گفت :
از راه دوری آمده ام از صبح توی جاده هستم تو را خدا اجازه بدهید دخترم را ببینم .
با مشورت با همکاران تصمیم گرفتیم این اجازه را بدهیم هر چند می دانستم ممکن است عواقب خوبی برای من نداشته باشد اما چه می توانستم بکنم . اشک های یک مادر قلب سنگ را هم سوراخ می کند .
به دنبال دخترش در کلاس فرستادیم . دختر بدون خبر از وجود مادرش به دفتر مدرسه آمد .
به محض ورود به دفتر و دیدن مادرش نتوانست جلوی خودش را بگیرد و با تمام قدرت فریاد زد ... مادر
و با دو خودش را در آغوش مادرش انداخت
صحنه ی غمناکی بود .
دختراز ته دل داد می زد و اشک می ریخت و مادرش قربان صدقه اش می شد . و او را بوسه باران می کرد .
دختر خود را در آغوش مادر رها کرده بود و مدام گریه می کرد و می گفت تو کجا بودی و مادر می گفت قربانت بشوم اینقدر گریه نکن .
تمام ما در داخل دفتر از دیدن این صحنه به گریه افتاده بودیم و اشک هایمان سرازیر بود . با خودم فکر می کردم چرا ما آدمها گاهی اینقدر بی رحم می شویم که جگر گوشه ای را از مادر جدا می کنیم بدون اینکه به این فکر کنیم که چه در انتظار این طفلان معصوم است ؟
بعد از دقایقی پر از اشک و آه پادرمیانی کردیم و دختر و مادر را ساکت کردیم و آنها را دعوت به ارامش نموده و برای انها مکانی خلوت را تدارک دیدیدم تا ساعتی در کنار هم باشند .
از مادر خواستیم که اجازه دهد میانجیگری کنیم تا اجاره دهند هر جند وقت یکبار به دیدن فرزندش بیاید و کلی حرف و حدیث برای آشتی و ...

از آن روز مدتی است می گذرد و مادر هر چند وقت یکبار به دیدن دخترش می آید و با هم در حیاط مدرسه قدم می زنند و دختر در حالیکه دست مادرش را محکم می فشارد ساعتی را در کنار مادر با خیال راحت سپری میکند

از خداوند می خواهم که هیچ زمان ؛ هیچ آشیانه ای را بدون سرپرست نکند و هیچ فرزندی طعم تلخ جدایی خانواده را نکشد .